Swego czasu ogromne wrażenie zrobiła na mnie książka "Świat Zofii". Powieść ta stanowi wprowadzenie w świat filozofii i choć, na pierwszy rzut oka, przeznaczona jest dla młodszego czytelnika to i dojrzały odbiorca znajdzie w niej ciekawą lekturę. Nie pamiętam czy w książce tej jest opisany Heraklit i jego koncepcja. Dzisiaj podczas codziennego biegania to ona mi towarzyszyła. PANTA RHEI - wszystko płynie - nic dwa razy się nie zdarza - nigdy już nie nastąpi ta sama chwila, nigdy to samo się już nie powtórzy - nigdy nie wejdziesz do tej samej wody. Skąd takie przemyślenia? Dawno nie biegłem pewną trasą, a dzisiaj na nią wróciłem. Ale się pozmieniało! Nowe domy, kostkowy chodnik, oświetlenie. Szok! Miasto się rozwija, a właściwie to nie miasto, tylko wieś (byłem już poza granicą administracyjną miasta Poznania). Może jednak, ten nielubiany przeze mnie PiS miał rację: Polska była w ruinie, a teraz jest w odbudowie. Nie!!! Nie!!! Nie!!! Mózg coś ci się pomyliło! Polska jest taka jaka była także 6 lat temu, jedyne tylko czego wtedy nie było w takiej ilości to Obajtki i Misiewicze. Jednak to przypadłość poziomu intelektualnego zwierzyny, która znalazła się przy korycie - posługując się metaforą Orwellowską.
PANTA RHEI, więc nie będzie już kolejnego wtorku z wyzwaniem #DVbiegadlahispicjum. Więc dzisiaj znów 17,2 km z przeznaczeniem na ten cel. Muzycznie też było tak, że myślałem, że będzie inaczej, bo się nastawiłem na coś co znałem. Muzycy zmieniają swój styl i taki Gino Vannelli z pop - rockowego stał się jazzujący (płyta "Wilderness Road" z 2019). Po niej zapodałem ejtisowy prawdziwy hardrock (prawdziwy, czyli taki z melodiami) - Duke Jupiter "White Knuckle Ride". Ale było cudnie, kolorowo, wiosennie, pięknie! Jutro oczywiście też wejdę do mej biegowej wody, choć ta woda będzie już inna - inny teren, inny dzień, inna muzyka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz