Będąc na jednej z imprez, no może podczas epidemii to trzeba napisać - spotkań, usłyszałem o pewnej, znanej mi osobie, że jest "żoną idealną". Czy aby na pewno? - tak sobie pomyślałem. No ponoć ideałów nie ma (oprócz mnie i jeszcze jednego faceta, którego znam od 35 lat - jak to się mówi: "takich trzech, jak nas dwóch, nie znajdziesz ani jednego"). Wracając jednak do "żony" - mimo, że to tzw. "ciało obce" to facetowi ciężko bez niej żyć. Co chcę przez to powiedzieć? Tylko jedno - trudno iść przez życie samemu. Nie ważne czy "żona" to faktycznie żona, czy może to mąż, czy jesteśmy w związku sakramentalnym, czy na kocią łapę, czy może mamy umowę cywilną, czy wreszcie jesteśmy partnerami (jednopłciowymi czy heteroseksualnymi); ważne, żeby "żona" była. Ona/on wybaczy, zrozumie, porozmawia, podniesie na duchu, przytuli. Dziś taki dzień, że żona (moja osobista) chodzi zadowolona, a i ja się cieszę, że ona jest zadowolona, bo będzie zrozumienie większe dla biegania i kupowania muzyki - oczywiście. Czasem niewiele daje wiele, niczym w powiedzeniu Winstona Churchilla: "Nigdy tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym". Bo mam "żonę idealną" i to wiem!
Bieganie również dziś było - nie inaczej. 17,5 km przemierzone w średnim tempie 5 minut na 1 km. Miesiąc nie będzie biegowo rewelacyjny, ale swoje ukulam, tzn. ubiegam. Muzyka, będąca dzisiejszą moją towarzyszką (niczym "żona" w domu) była cudowna, idealna, a nawet mógłbym rzec - jedwabista. Towarzyszyła mi druga płyta elektro - popowego duetu Empathy Test, która została zatytułowana "Losing Touch". Do czego można to porównać? Czasem do Bastille, czasem do Starsailor, czasem do Gotye. Wychodzi z tego wspaniały mix, z cudownymi melodiami i poruszającymi wokalami. Czasem cierpka, a czasem aksamitna jest ta muzyka - dokładnie tak samo jak "żona idealna".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz